Voordat ik in aanraking kwam met sjamanisme hechtte ik niet veel waarde aan materiële voorwerpen. Door mijn vele verhuizingen en diverse reizen leerde ik om met weinig spullen door het leven te gaan. In die tijd een uiterst functioneel uitgangspunt. Als ik er nu op terug kijk besef ik me dat ik de waarde, die uit kan gaan van voorwerpen, totaal ontkend heb.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit op mijn altaar vol met krachtsymbolen. Stenen, schelpen, veren, ratels, trommels, sieraden en symbolen. Elk van hen herinnert mij aan mooie lessen die ik mocht ontvangen en de kracht van de onzichtbare wereld. Ze maken mij nederig. Door de voorwerpen stroomt de kracht van de wijze onstoffelijke wereld, die vol is met kennis waar ik toegang tot heb, die ik respectvol gebruiken mag en me magische oneindige ondersteuning geeft.
Binnen het sjamanisme worden rituele voorwerpen of te wel krachtvoorwerpen intensief gebruikt om de van nature onstoffelijke spirituele krachten naar de aardse stoffelijke wereld te brengen, als een soort poort. Een voorwerp kan gebruikt worden als een focuspunt bij meditatie of healing om de benodigde energie te bundelen. Door de fysieke vorm krijgt het ongrijpbare een tastbare vorm.
Ik heb wonderlijke cadeautjes mogen ontvangen, vaak al voordat ik op reis ging. Zo kreeg ik in de week voorafgaand aan mijn ontmoeting met mijn krachtdier uit het niets een prachtige, door de gever zelf gemaakt sieraad cadeau, met de woorden: deze moest ik je geven. Tijdens mijn sjamanistische reis werd me duidelijk dat deze afkomstig was van mijn krachtdier. Bij ceremonies en reizen draag ik het altijd en het prijkt op mijn altaar. Hoe vaker ik het gebruik, hoe krachtiger het wordt. Ik voel de energie sterker worden en het helpt me om steeds weer de overgang te maken tussen de aardse- en de spiritwereld.
Eigenlijk ontvang ik de giften uit de spirit wereld altijd voordat ik het me bewust ben. Mijn oog valt op een steen of een veer en later komt deze tijdens een reis of meditatie weer terug in mijn bewustzijn en vallen dingen op hun plek.
Het enige wat ik hoef te doen is open te staan, te voelen wat ik voel en te vertrouwen dat het me duidelijk wordt op het juiste moment.
De levensles die ik van de voorwerpen leer, is om hun waarde in te schatten, maar niet afhankelijk te worden van de fysieke vorm en te beseffen dat het energetische lijntje er altijd zal zijn, ook als een voorwerp of lichaam niet (meer) in je buurt is.
Aho, Esther