Ik ben geen mens met een ziel.
Ik ben een ziel met een mensenlichaam.
Die zin die doet mij wel wat.
Het zielsbewustzijn en het mensbewustzijn. Boeiend spul. Naar aanleiding van mijn laatste truffelreis, vind ik het een mooie en volstrekt logische gedachte dat we als ziel hier op aarde komen en steeds terugkomen om te ervaren. De ziel als onderdeel van het grote bewustzijn, ervaart niet zoals een mensenlichaam kan ervaren. Het ruiken van de lente in de lucht, het voelen van warme liefdevolle handen op je huid, het zien van een adembenemende zonsondergang, het proeven van een kus, het horen van de allermooiste muziek. Het is een groot feest voor de ziel. En ach wat de ziel betreft ook het soms ruiken van een stinkende verse drol, het voelen van een gebroken hart, het zien van oogverblindende lelijkheid, het proeven van zout in je thee op zondagochtend (leuk jongens), en het horen van boze scherpe woorden.
Het is het mensbewustzijn dat er een oordeelsausje over heen gooit en dat is ook ok.
Dat hoort volgens mij bij het herinnerspelletje dat de ziel graag speelt:
Kunnen we in dit leven ons op een bepaald punt weer herinneren dat we in essentie niet dat prachtige mensenlijf zijn, maar een onmisbaar onderdeel van het grote geheel. Ontstaan uit en dus 1 met.
Of niet.
Wat ook ok is. Er is altijd een nieuwe ronde met nieuwe kansen.
Wat de ziel betreft.
Chantal